Nefes, Yaşam ve Umut

Bazen farkına varmadan alırız nefesi. Göğsümüz iner, kalkar; kalbimiz ritmini sürdürür. Oysa her nefes, yaşamla aramızda imzalanmış sessiz bir sözleşmedir. Alabildiğimiz sürece buradayız, verebildiğimiz sürece hayattayız. Nefes, insanın hayata attığı en doğal ama en büyük imzadır.

Yaşam dediğimiz şey, çoğu zaman planladıklarımızdan çok başımıza gelenlerden ibarettir. Sabah uyanırız; kimimiz bir telaşın, kimimiz bir eksikliğin içine. Bazılarımız için gün, umutla başlar; bazılarımız içinse sadece “geçmesi gereken bir zaman”dır. Ama her şeye rağmen, hepimiz aynı yerden başlarız: bir nefesle.

İnsan bazen yaşamın yükünü omuzlarında değil, ciğerlerinde taşır. Söylenememiş cümleler, içine atılmış hayaller, yarım kalmış sevinçler… Hepsi nefesin daraldığı anlarda kendini hatırlatır. İşte o anlarda anlarız ki nefes sadece hava değil; cesarettir, dayanmadır, vazgeçmemektir.

Umut ise nefesin kardeşidir. Nefes bittiğinde yaşam durur; umut bittiğinde insan. Umut, en karanlık gecede bile sabaha dair inatçı bir beklentidir. Bazen küçücük bir ihtimaldir; bazen bir çocuğun gülüşünde, bazen hiç tanımadığın birinin iyi niyetinde saklanır. Umut, “henüz bitmedi” diyebilmektir.

Hayat herkese adil davranmaz. Kimine yolu baştan düz çizer, kimine her adımda engel koyar. Ama umut, adalet aramaz; sadece var olmayı seçer. En zor şartlarda bile filizlenebilen bir dirençtir umut. Toprağı serttir belki ama kökü derindir.

İnsan çoğu zaman güçlü görünmek zorunda kalır. Oysa güçlü olmak, hiç yorulmamak değildir. Güçlü olmak; yorulsa da nefes almayı sürdürmek, düşse de kalkmayı denemektir. Yaşam, düşmeyenlerin değil; her düştüğünde yeniden nefes alanların hikâyesidir.

Belki bugün herkesin içinde küçük bir yorgunluk var. Belki kelimeler yetmiyor, belki yarın belirsiz. Ama yine de sabah uyandığımızda göğsümüz doluyorsa, hâlâ bir şansımız var demektir. Çünkü nefes alan her insan, umudu yeniden kurabilir.

Nefes almak bir refleks olabilir ama yaşamak bir tercihtir. Umut etmek ise cesaret ister. Ve insan, cesaretini kaybetmediği sürece hayata tutunacak bir dal mutlaka bulur.

Sonuçta yaşam; nefes aldığımız kadar, umut ettiğimiz kadar vardır.

Ve biz, her yeni nefeste, hayata bir kez daha “buradayım” deriz.