Alevlerin Gölgesinde: Yanan Sadece Orman mı?

Alevlerin Gölgesinde: Yanan Sadece Orman mı?

Bu yaz, Türkiye’nin gökyüzü mavi değil griye boyandı. Dumanın kokusu, çam reçinesine değil, küle karıştı. İzmir, Bursa, Eskişehir, Çanakkale… Haritada birbirinden uzak görünen noktalar, yangınların diliyle tek bir acı hikâyede birleşti.

Benim için mesele sadece yanmış ağaç değil. Çünkü ağaç yalnız başına yanmaz; onun gölgesinde büyüyen hatıralar, dallarına yuva yapan kuşlar, altında oturup nefes aldığımız umut yanar.

Ateşin Önünde İnsan

Geçen hafta Bursa’da üç itfaiyeci, Manisa’da bir gönüllü, Eskişehir’de orman işçileri… Hepsi alevlerin önüne bedenini siper eden isimlerdi. Bu ülke, yangın söndürme ekiplerinin sırtındaki terin değerini ne zaman anlayacak? Helikopterin, uçağın, lojistiğin önemini neden felaket kapıya dayanınca hatırlıyoruz?

Bir sosyal medya paylaşımında gördüm; yaşlı bir amca, hortumu eline almış, “Orman benim evim” diyerek alevlere su sıkıyor. İşte bizim insanımız böyle… Devletin planladığı müdahaleden önce kendi yüreğini sahaya sürüyor.

Suçlu Kim?

Hep sorulur: “Yangını kim çıkardı?” Elbette kasıtlı yangınlar var, araştırmalar sürüyor. Ama asıl suç, yıllardır konuşulan önlemlerin hayata geçirilmemesinde. Elektrik hatlarının bakımı, yangın yollarının açılması, gönüllü ekiplerin eğitimi… Bunlar yazın değil, kışın yapılması gereken işler. Biz ise her yıl aynı senaryoyu tekrar izliyoruz.

Yangın Biter mi?

Yangın elbet biter. Fakat geride kalan siyah toprak, yanmış ağaç gövdeleri ve sessizleşen orman uzun süre bize bakar. O sessizlik, en çok da vicdanımıza dokunur. Çünkü yangınla mücadele sadece hortumla değil; bilinçle, eğitimle, planla yapılır.

Bu köşeden bir çağrı yapmak istiyorum: Yanan ormanlarımıza “geçmiş olsun” demek yetmez. Onları yeniden yeşertecek adımları bugünden atalım. Yoksa bir gün, çocuklarımız bize “Orman ne demek?” diye sorarsa, verecek cevabımız sadece eski bir fotoğraf olur.